#MeattheFacts

Podejmując decyzję, akceptujesz także wszystkie jej konsekwencje. Zawsze warto poznać obie strony medalu, zanim dokonasz wyboru. Zebraliśmy kilka informacji, które mogą okazać się przydatne dla
#MeattheFacts

Czy kurtyzacja ogonków to okaleczanie prosiąt? 

Kurtyzacja ogonów, czyli obcinanie ogonów u prosiąt, jest szeroko stosowaną praktyką w hodowli trzody chlewnej. Zabieg ten budzi jednak wiele kontrowersji wśród ludzi i często bywa przedstawiany w mediach jako okrucieństwo wobec zwierząt.

Jak jest naprawdę? Czy każdy hodowca trzody chlewnej obcina ogony prosiąt? Aby zrozumieć, dlaczego stosuje się kurtyzację ogonów, warto przyjrzeć się powodom tej praktyki oraz jej wpływowi na dobrostan zwierząt.

Na czym polega zabieg kurtyzacji ogonków?

Kurtyzacja ogonków u prosiąt to zabieg polegający na skracaniu części ogona młodych świń w celu zmniejszenia ryzyka tzw. kanibalizmu ogonowego – sytuacji, w której prosięta gryzą nawzajem swoje ogony. Głównym celem jest ochrona zwierząt przed urazami i infekcjami wynikającymi z takich zachowań.

Zabieg ten jest zwykle przeprowadzany na bardzo wczesnym etapie życia prosiąt, najczęściej w pierwszych dniach po urodzeniu (maksymalnie do 7. dnia życia), kiedy tkanki są jeszcze słabo ukrwione. Po 7. dniu życia prosięta powinny być znieczulane przed wykonaniem zabiegu.

Hodowcy dbają o swoją hodowlę i starają się zapewnić odpowiedni dobrostan swojego stada. Kurtyzacja ogonków jest przeprowadzana z użyciem specjalistycznych narzędzi przez osoby posiadające odpowiednie przeszkolenie.

Jakie są przyczyny obgryzania ogonów?

Na występowanie kanibalizmu wśród trzody chlewnej mogą mieć wpływ różne czynniki związane z warunkami w chlewni oraz hodowlą świń. Do najważniejszych przyczyn należą:

  • Nieprawidłowy mikroklimat chlewni – wysoka wilgotność i niewłaściwa wentylacja mogą prowadzić do wzrostu agresji u świń.
  • Warunki utrzymania zwierząt – zbyt duże zagęszczenie w kojcach, mieszanie zwierząt w trakcie odchowu, nuda lub nadmierny hałas mogą przyczyniać się do pojawienia się kanibalizmu.
  • Długotrwały stres – stres obniża wyniki produkcyjne i zwiększa ryzyko problemów w chlewni.
  • Nieodpowiednie żywienie – niedobory składników mineralnych, złe proporcje energii i białka w paszy lub jej niedostatek mogą prowadzić do agresji wśród świń.

Dodatkowo choroby i predyspozycje genetyczne mogą również przyczyniać się do obgryzania ogonów. Hodowcy są świadomi tego wyzwania, dlatego podejmują działania mające na celu poprawę dobrostanu zwierząt i ograniczenie ryzyka wystąpienia takich problemów.

Czy jest to obowiązkowa praktyka?

Nie! Zabieg kurtyzacji ogonów nie jest obowiązkowy. Powinien być stosowany jedynie w sytuacjach, gdy inne metody zapobiegania kanibalizmowi zawiodły, a ryzyko obgryzania ogonów jest wysokie. Hodowcy analizują czynniki ryzyka i wprowadzają odpowiednie rozwiązania. W przypadku wysokiego zagrożenia obcinanie ogonów może być niezbędne, by chronić zdrowie zwierząt.

Unia Europejska reguluje stosowanie kurtyzacji ogonów w Dyrektywie Rady 2008/120/WE, podkreślając, że obcinanie ogonów nie może być praktyką rutynową. Przepisy nakładają obowiązek wprowadzania alternatywnych rozwiązań, takich jak poprawa warunków środowiskowych czy redukcja czynników stresowych. Zabieg ten jest dopuszczalny wyłącznie w uzasadnionych przypadkach, gdy inne środki zawiodły i nie ma skuteczniejszego sposobu na ochronę zdrowia zwierząt.

Inne sposoby na ograniczenie kanibalizmu ogonowego

Hodowcy wprowadzają różne alternatywne metody ograniczania ryzyka obgryzania ogonów:

  • Poprawa środowiska hodowlanego – zapewnienie ściółki, obiektów do gryzienia oraz odpowiedniego żywienia, co zmniejsza stres i zaspokaja naturalne potrzeby zwierząt.
  • Optymalizacja mikroklimatu chlewni – lepsza wentylacja i kontrola stężenia gazów.
  • Zmniejszenie stresu – redukcja zagęszczenia w kojcach i zmniejszenie poziomu hałasu.

Podsumowanie

Kurtyzacja ogonów u prosiąt to zabieg mający na celu zmniejszenie ryzyka wystąpienia kanibalizmu ogonowego. Choć jest skuteczny, budzi kontrowersje i nie może być stosowany rutynowo. Hodowcy coraz częściej wprowadzają alternatywne rozwiązania, które mają na celu poprawę dobrostanu zwierząt. W sytuacjach, gdy ryzyko wystąpienia problemu jest szczególnie wysokie, zabieg ten wciąż stanowi istotne narzędzie ochrony zdrowia trzody chlewnej.

Źródła:

  • Dyrektywa Rady 2008/120/WE z dnia 18 grudnia 2008 r. ustanawiająca minimalne normy ochrony świńj.